Ja ik leef nog!
Blijf op de hoogte en volg Nathalie
10 Oktober 2015 | Zuid-Afrika, Port Elizabeth
Sorry dat ik een tijdje niks van me heb laten horen! Verschillende mensen hebben mij gevraagd of ik nog wel leefde en of het goed met mij ging omdat ze (bijna) niks meer van mij hoorden. Bij deze ik leef nog!! Ik heb het ook zo druk hier er is zoveel te beleven. En ik moet toegeven dat ik er niet zo goed in ben om dit soort dingen bij te houden, maar dat weten jullie waarschijnlijk al wel. Goed ik zal proberen de afgelopen 5 weken kort samen te vatten.
Tijdens onze eerste week stage was het behoorlijk wennen. We liepen een beetje rond over het terrein en wisten niet zo goed wat we moesten doen. Vooral niet tussen 12 en 3 omdat de kinderen dan nog op school zitten. Het enige voordeel hiervan is dat ik wat aan school kan doen... Jawel ik ben gewoon goed bij met mijn schoolopdrachten! Wie had dat verwacht!? De kinderen zijn super leuk! Echt schatten! Na twee weken voelde ik me al als een moeder voor ze. Zo trots toen ze op het podium stonden bij MTR Smit got's talent. En af en toe zelfs een beetje emotioneel. Okee genoeg sentimenteel gedoe door naar de andere leuke belevenissen!
Een paar weken geleden zijn we naar een voetbal wedstrijd geweest in het stadion. Het was een belangrijke wedstrijd en het hele stadion zat vol. De sfeer daar was fantastisch! Het was een rare gewaarwording. We zaten daar met 18 Nederlanders in het station, als enige blanken. Iedereen wilde met ons op de foto of maakte "ongemerkt" selfies met ons. Op zo'n moment voel je je echt een attractie.
Laila en ik hebben 2 of 3 weken onze droom waargemaakt. Ondanks dat het sterk afgeraden wordt om zelfstandig (zonder begeleiding) door de townships te rijden leek het ons wel een leuke uitdaging om het toch te doen. Het is interessant maar ook bedroevend om te zien hoe de mensen daar leven. Tijdens onze eerste townshiptour zijn we door Walmer township en nog een township gereden die we toevallig tegen kwamen. Een week later zijn we nog een stapje verder gegaan, alleen op townshiptour gaan a la maar 's avonds is helemaal geen goed idee. Laila en ik wilden wel wat actie dus besloten we om 's avonds op townshiptour te gaan nadat we onze huisgenoten gedropt hadden bij de karaokebar. Achteraf kwamen we er achter dat we in een absolute no-go area geweest waren... oepss....
Afgelopen week was het springbreak/voorjaarsvakantie. De donderdag voor deze vakantie gingen de meeste kinderen naar huis. We zijn die dag meegegaan met een childcare worker om de kinderen naar huis te brengen. Je weet dat het erg is in de townships maar als je de kinderen daar af zet en je ze die krotjes in ziet lopen dan is het toch best pittig. Vooral omdat je ze nu ziet als je eigen kinderen. Ook zag je goed het verschil tussen blank, gekleurd en zwart. De blanken werden bij grote goede huizen afgezet. De gekleurden werden bij iets mindere huizen en de zwarten vaak in grotjes. Sorry dat ik zo het onderscheid maak maar ik weet niet zo goed hoe ik het jullie anders duidelijk moet maken.
In het weekend zijn we naar Tsitsikamma geweest. Hier hebben we een super leuk weekend gehad met de hele groep Nederlanders. Zo zijn we wezen ziplinen en blackwatertubing. Sommige van ons waren zo gek om te gaan bungeejumpen. Sorry jongens in verklaar jullie nog steeds voor gek! Maar ik ben blij dat jullie het leuk vonden. Tsitsikamma is een super mooi gebied waar enorm veel te doen is. Al met al alle ingrediënten voor een perfect weekend!
Zoals ik al zei was het afgelopen week (deze week) springbreak. De meeste kinderen waren naar huis maar sommige kinderen kunnen niet naar huis. Deze kinderen bleven dus bij MTR Smit. Het was aan ons om de kinderen deze week te vermaken. Dit hoorden we de donderdag voor de vakantie. Maar we waren optimistisch en dachten okee dat gaat wel lukken. Totdat we daar maandag kwamen en niks mogelijk was omdat er geen geld was. Met andere woorden de kinderen mogen een ochtend naar het strand en 's middags zaten ze weer opgesloten op het terrein. Verder mochten ze niet elke dag weg i.v.m. benzine kosten etc. Dit maakte mij en Iris zo boos dat we bedacht hebben om een fundraising te starten. Hierover zal ik jullie later meer informeren omdat we ons er nog even goed in moeten verdiepen van hoe en wat.
Afgelopen dinsdag was er een jongetje gevallen tijdens stage. Hij kwam huilend naar mij en Iris toe en gaf aan dat zijn arm pijn deed. Ik keek naar zijn arm en had gelijk zoiets van dit is niet goed. Iris en ik keken elkaar aan en we dachten hetzelfde hier moet iemand naar kijken. We zijn naar het kantoor gelopen waar normaal de zuster zit. Helaas was de zuster niet aanwezig en zeiden de mensen op het kantoor dat wij met het jongetje naar het ziekenhuis moesten. Dit vonden wij prima maar we wisten de weg naar het ziekenhuis niet. Toen we het adres vroegen zodat we dit in konden voeren in de GPS belden ze naar een childcare worker of hij met het jongetje mee wou. De childcare worker zag de bui al hangen (omdat het hier super lang duurt in het ziekenhuis) en was een beetje chagrijnig. Iris en ik boden aan om met het jongetje mee te gaan als we de weg maar wisten. Hij was ons op dat moment erg dankbaar en vroeg één van de andere kinderen om met ons mee te gaan naar het ziekenhuis. Zo zijn we dus vertrokken. We hadden geen idee wat ons te wachten stond en eerlijk gezegd heb ik daar geen seconde bij stil gestaan. Het enige wat ik dacht was dit jongetje moet geholpen worden.
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis bleek dat er maar één iemand bij het jongetje mocht blijven. Ik bleef dus in eerste instantie in de wachtruimte wachten. Hier verveelde ik me al snel en ik dacht laat ik eens even buiten gaan roken. Aangezien het een ziekenhuis was voor zwarten viel ik nogal op als blanke. Toen ik buiten stond kwam er een junk naar mij toe en begon een heel verhaal over zijn verslaving. En het bleef mij maar vragen of ik rijk was. Ik bleef maar herhalen dat niet rijk was... Op een gegeven moment kwam het jongetje die ons begeleide naar het ziekenhuis naar buiten en riep mij. Samen liepen we naar de auto. Op dat moment kreeg ik een preek van hem! Hij was super boos dat ik niet naar hem geluisterd had... Haha jaa ik ben eigenwijs. Hij zei ik heb toch gezegd dat je in de auto moet gaan zitten met de deuren op slot! Je bent hier niet veilig en zeker niet als blanke! Op dit moment dacht ik okee je hebt gelijk... Een paar uur later ging ik weer in de wachtruimte zitten. Wat er toen gebeurde maakte mij best bang... Ik ging zitten en iedereen om mij heen stond op en liep weg. Voor mij, achter mij, naast mij.. allemaal weg. Van de overige mensen kreeg ik boze blikken! Op dit moment dacht ik oké ik moet hier nu weg want ik ben hier echt niet veilig! Ik ben naar de ingang van het ziekenhuis gelopen en uiteraard werd ik tegengehouden door de security. Ze zeiden dat er maar een begeleider naar binnen mocht. Toen ik aangaf dat we al vaker met zijn vieren binnen hadden gezeten en dat de dokters het niet erg vonden mocht ik gelukkig al vrij snel doorlopen.
Binnen in het ziekenhuis zie je dingen die je niet wil zien... En die je je niet voor mogelijk kunt houden als je Nederlandse ziekenhuizen gewend bent. Ten eerste is er maar 1 dokter op de eerste hulp... daarom moet je zo ontiegelijk lang wachten. Wij zijn 's middags om 3 uur bij MTR Smit vertrokken en waren 's nachts om 12 uur weer bij MTR Smit om de kinderen weer thuis af te zetten. Wat een lange dag. Er hangen gordijnen in het ziekenhuis maar deze gebruiken ze niet. De mensen liggen gewoon open en bloot in de gang. Of ze nou helemaal onder het bloed zitten of niet. Omdat ik voornamelijk buiten gewacht heb, heb ik de ergste dingen niet gezien gelukkig. Mijn huisgenootje Iris wel. Er werden op een gegeven moment mensen met schotwonden binnen gebracht. De één was in zijn hoofd geschoten en de ander in haar schouder. Over degene die in zijn hoofd geschoten was werd gezegd dat hij dood was. Op een gegeven moment zat hij rechtop in bed en begon te kotsen. Als je denkt dat iemand dood is schrik je je op zo'n moment natuurlijk kapot!
Later flipte er iemand in het ziekenhuis. Er ontstond een flinke worsteling. En kwamen drie bewakers op af maar die konden hem niet aan. Later met zijn zessen was het nog moeilijk. Ik heb tijdens deze dag echt mijn ogen uitgekeken over de omstandigheden hier. Het was een lange, vermoeiende en vooral leerzame dag. Tot op deze dag keek ik er naar uit om met de zuster mee te gaan naar het ziekenhuis. Vanaf nu zie ik er enorm tegenop. Maar goed soms moet je je angsten overwinnen.
Volgens mij was dit het wel zo'n beetje. Mocht ik dingen vergeten zijn dan komt het wel aan bod in mijn volgende blog. Ik hoop niet dat ik jullie te veel heb laten schrikken met mijn verhalen want zoals de titel al zegt ik leef nog! En hier leer ik alleen maar van!
Tot snel!!
Heel erg veel liefst uit Afrika!
-
10 Oktober 2015 - 13:53
Papa :
Mooi verslag meisje, vooral m.b.t. het gebeuren in het ziekenhuis..... Ja, welkom in de harde wereld van de town ship! Ik wil je ook gelijk een waarschuwing mee geven; neem niet al de aapjes (problemen) op je schouders; dat kun jij met de beste wil van de wereld niet dragen EN er wordt in die wereld dankbaar gebruik van gemaakt - weer een probleempje voor ons minder -! Verder veel plezier en we zien elkaar over ruim een maand. Dikke kus en knuffel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley