Ik blijf tot juli 2016 in Zuid-Afrika!

Hallo allemaal!

Eindelijk is er meer duidelijkheid! Sommigen van jullie wisten het al maar ik blijf tot juli 2016 in Zuid-Afrika! Na ongeveer de eerste maand begon ik te twijfelen of ik wel terug wou naar Nederland om het tweede deel van mijn stage in Nederland te doen. Maar dit waren toen alleen nog maar gedachtes. Maar toen kwam er een docent van school langs om te kijken hoe het met ons ging. Nadat wij hem het onderwerp van ons onderzoek hadden voorgelegd gaf hij aan dat dit niet haalbaar was in 5 maanden. Vervolgens gingen we in gesprek met onze stagebegeleider en kwamen we weer op dit onderwerp. Toen heb ik voorzichtig aangegeven dat ik het wel zie zitten om mijn stage hier af te maken. Hierna is het balletje een beetje gaan rollen. Ik heb er lang over nagedacht en ik heb heel eerlijk gezegd ook lang getwijfeld, in verband met werkervaring in Nederland, geld etc. Maar uiteindelijk een paar weken geleden toch de knoop doorgehakt.

IK BLIJF!

Alles is verder geregeld, ik moet alleen nog een visum en dit is gelijk het grootste probleem vrees ik. Helaas moet ik hiervoor wel een aantal weken naar Nederland... Dus misschien zie ik jullie dan nog. Ik heb echt alles geprobeerd om hier te kunnen blijven en mijn visum hier te kunnen verlengen. Maar dit zit er niet in helaas...

Goed na dit even vermeld te hebben dacht ik dat het ook wel weer eens tijd werd voor een blog... na twee maanden.. Het enige probleem is dat ik niet meer precies weet wat we de afgelopen twee maanden precies gedaan hebben maar ik doe mijn best om het één en ander op papier te zetten.

Te beginnen met mijn verjaardag. 16 Oktober was mijn verjaardag. En aangezien ik een hekel heb aan mijn verjaardag wilde ik het absoluut niet vieren. Mijn huisgenoten dachten hier in eerste instantie anders over maar gelukkig kwam het andere huis met het voorstel om daar met zijn allen te gaan braaien (Braai is het Afrikaanse woord voor barbecue). En heel erg toevallig was er uitgerekend deze dag een 5 rand feestje in Balizza, daar moesten we uiteraard heen. 5 Rand staat ongeveer gelijk aan 30 cent! Dus jullie raden al hoe dit spektakel eindigde! Iedereen vond het grappig om mij een birthdayshot te geven. En aangezien we met zo'n 20 Nederlanders waren kunnen jullie wel raden hoe hard dit ging... Maar goed ik heb het overleeft! En het was een geslaagde avond!

Een week later hadden we oktoberfest! Jaja een Duits feest in Zuid-Afrika het kan allemaal! Dit feest heeft voor mij en mijn huisgenootje Laila een aantal hilarische momenten opgeleverd. Want ja wij Nederlanders vinden het toch heel erg normaal om naar het heren toilet te gaan als er een gigantische rij staat voor het dames toilet? Wij kwamen erachter dat dat hier niet zo vanzelfsprekend was. Elke keer als we weer eens naar het toilet moesten werden we aangesproken met: Jullie zijn verkeerd hoor, het dames toilet is daar, wat doen jullie hier? en heel af en toe gaf iemand ons een high five omdat ze dit te grappig vonden! Die koppen van sommige mannen als ze ons daar zagen staan echt onbeschrijfelijk!

Verder heb ik natuurlijk gewoon stage. Waar ik het nog altijd enorm naar mijn zin heb! Wat leer ik hier veel! Echt niet te geloven! En wat een ervaringen! Hierover later meer!

Afgelopen maand kwamen mijn ouders lang en hebben we met zijn drieën de gardenroute gereden, van Port Elizabeth naar Kaapstad. Het leek mijn vader leuk om op de eerste dag voor de kinderen op stage te gaan koken. Zo gezegd zo gedaan! En als je ziet hoe erg die kinderen genieten van zo iets kleins! Dat doet je zo goed! Helaas ging deze avond ook niet helemaal vlekkeloos want een kindje van het andere huisje vond het leuk om de boel even te komen verstieren. Maar zo konden mijn ouders ook gelijk even zien hoe wij dit soort kinderen hier even aanpakken haha! En papa de politie agent heeft haar ook nog even een preek gegeven! Waar de andere kinderen overigens erg van onder de indruk waren pap!

De volgende dag hadden we een kerstfeest op stage. Tijdens deze avond werd het personeel bedankt, kregen de kinderen die zich goed gedragen hadden dit jaar een certificaat en werd er een kerststukje opgevoerd door wat kinderen. Toen de eigenaar van het kindertehuis ons even bedankte en vroeg of wij wilden gaan staan kregen wij echt zo'n groot applaus! Het hardste applaus van die avond! Dit was een hele rare gewaarwording eerlijk gezegd. Ik stond er een beetje versteld van. Je weet wel dat je veel voor die kinderen betekent, dat geven ze regelmatig aan maar op zo'n moment wordt dat toch even wat duidelijker. Hier haal je zo veel voldoening uit.

De volgende dag ging ik met mijn ouders op vakantie een reis van bijna 2 weken! We hebben tijdens deze reis veel gezien en we hebben met volle teugen genoten! Voor mij was het eindpunt het belangrijkste KAAPSTAD! Sorry mam en pap als jullie gek werden van mijn gezeur over wanneer we daar nou eindelijk heen gingen haha! Bedankt voor deze vakantie!

Na een super leuke vakantie vloog ik woensdagochtend weer terug naar Port Elizabeth. Ik kwam aan op het vliegveld en toen werd ik gelijk gebeld door Iris dat een stage kindje wegging voor altijd uit mijn huisje dus ik moest snel doei komen zeggen. Dus wij snel de koffers in de auto en daarheen.

Kwamen we op stage roept onze stage begeleider ons. Dat ze ons nodig had... want we moesten naar het ziekenhuis want er was een kind van stage neergestoken door een ander kind. En aangezien je hier gemiddeld 10 uur in het ziekenhuis zit dacht ik fuck my life...... maar ik wou natuurlijk eerst even afscheid nemen van dat meisje... ik had al geen afscheid kunnen nemen van twee andere kinderen uit mijn huisje die voorgoed weggingen dus ik moest en zou afscheid nemen. Huilen natuurlijk want ik ben zo goed in afscheid nemen... maar goed ik dwaal af... toen we afscheid hadden genomen van haar kwamen we terug op het kantoor en bleek dat die jongen niet neergestoken was naar de kapper... jaja met een steekwond het kan hier allemaal!!

Was ik in gesprek met wat kinderen over hun problemen en zo en toen was er weer een gevecht waarbij iemand dus een gebroken neus kreeg... toen dachten we okee daar gaan we... geen idee wat daar uiteindelijk mee gebeurd is maar goed ook dat is hier heel normaal.
Toen ging er een meisje op stage helemaal door het lint en weer een gevecht die uit elkaar gehaald.

Toen wilden we net naar huis gaan want we waren om 2 uur vrij en het was inmiddels al 4 uur.. Kwam die jongen terug en moesten we alsnog met hem naar het ziekenhuis. Maar omdat wij hadden lopen zeiken over livingstone hebben ze een privé kliniek gebeld of we daar terecht konden en dat mocht. Dus wij met hem daarheen. Twee uur later stonden we gelukkig weer buiten.... wond gehecht een laag medicatie en klaar... toen kwamen we terug op stage en toen liep er den verstandelijk beperkte jongen weg. Even voor de duidelijkheid hij heeft een obsessie voor schoenen en sokken.... maakt ze binnen een paar minuten kapot en gooit ze op het dak. Dus Maaike en ik er achteraan. Maaike in de auto ik liep met hem mee. Ik op hem inpraten en hem zo proberen mee terug te krijgen maar dat lukte uiteraard niet... maar het grootste probleem was, dat hij over allemaal grote wegen liep zonder uit te kijken en 4x bijna aangereden werd en ik als een kip zonder kop er achteraan rennen... Toen liep hij de spar in opzoek naar schoenen en sokken.. maar hij liep regelrecht het magazijn in. Ik achter hem aan maar hij kwam natuurlijk allemaal personeel tegen daar en hij was nogal agressief maar ze wilden hem allemaal tegen houden. En ik maar roepen pas alsjeblieft op want hij is agressief!!! Hij begon met een stoel in het magazijn te gooien maar uiteindelijk lukte het de security om hem buiten te krijgen en gingen we naar het volgende shopping centre. Op zoek naar schoenen! gelukkig waren bijna alle winkels dicht! Nou ja om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk na veel praten over en kijken naar schoenen en sokken hebben we hem 2 uur later mee gekregen en toen was het inmiddels 8 uur 's avonds. Denken jullie hetzelfde? Een warm welkom voor mij! Wat een dag was dit! Maar zoals ik al zei ik leer hier veel en ik maak veel mee!

Vorige week is de zomervakantie hier begonnen! De meeste kinderen zijn nu dus naar huis, of bij familie of vrienden. Maar er blijven altijd een aantal kinderen achter. Hiermee doen wij zo veel mogelijk leuke dingen, mede dankzij jullie donaties! Allemaal super bedankt hiervoor! Mochten er nog mensen zijn die ons willen helpen dit kan nog steeds via de volgende link:

http://www.dreamordonate.nl/3593-onvergetelijke-zomervakantie
Zo zijn we bijvoorbeeld vorige week naar super tubes geweest. Dit is een klein waterpark aan het strand in Port Elizabeth. De kinderen vonden het fantastisch! Wij ook trouwens haha! De foto’s van alle dingen die we met ze doen zetten we op onze facebookpagina: https://www.facebook.com/fundraisingmtrsmit/
Vanaf vandaag hebben we een weekje vakantie. We zullen zien waar we komende week belanden maar we denken eraan om ergens de grens over te gaan zodat we wat meer van Afrika kunnen zien.
Oh ja nog één dingetje! Vorige week zijn Iris L., Maaike en ik een stukje gaan rijden. Er staan hier bij bijna elk stoplicht daklozen te bedelen om geld. De meesten bedelen echt heel erg en zeuren bij je raam als je staat te wachten voor het stoplicht. Heel af en toe als we wat eten of drinken in de auto hebben dan geven we ze wat. We geven ze eigenlijk nooit geld omdat we denken dat ze daar dan drugs van willen gaan kopen. Maar goed vorige week stonden we dus stil bij een stoplicht en stond daar een man met een bordje of hij misschien iets te eten of drinken kon krijgen voor zijn familie, ook in verband met de feestdagen die eraan komen. Terwijl wij stonden te wachten voor het stoplicht zagen we dat een man hem een tasje met brood en zo gaf. We keken elkaar aan en dachten alle drie hetzelfde. Dit is een goed idee dat gaan wij ook doen. Dus wij naar de winkel en boodschappen doen. Omdat de kerstdagen eraan komen dachten we, we doen er ook een paar luxe artikelen bij. Uiteindelijk kwamen we met twee boodschappentassen vol terug bij de auto. Maar wat denk je? Inderdaad hij was weg. Wij maar rondje rijden om hem weer te kunnen vinden. Waarschijnlijk had hij zijn boodschappen even naar huis of zijn verblijfplaats gebracht omdat hij anders misschien beroofd kon worden. Uiteindelijk vonden we hem weer en gaven we hem eerst één tas. Toen was hij al helemaal ontroerd, en zei dat het echt te veel was maar dat hij ons echt heel erg dankbaar was. Toen zei ik: we hebben nog een tas hoor! En toen zag je bij hem de tranen in de ogen staan en hij bleef maar zeggen hoe dankbaar hij ons was! Zo aandoenlijk en zo lief! Wat zoiets kleins kan betekenen voor iemand. Toen we wegreden riepen we nog even: Merry Christmas! Hij zei: Thank you very very much! Merry Christmas! May the lord bless you girls! Tank you so much! Ik weet dat het vroeg is maar ik denk dat hij met dit eten wel een poosje vooruit kon!
Vanmorgen zijn we (Maaike, de ouders van Maaike, Iris L. en ik) op townshiptour geweest. Nu weet ik dat ik dit vaker doe maar dit keer gingen we lopend onder begeleiding van een gids. Wat deze tour voor mij vooral zo speciaal maakte was dat je echt in aanraking komt met de mensen die daar wonen! De meeste mensen willen graag een praatje met je maken. Als er auto’s langs rijden toeteren en zwaaien ze. En de kinderen roepen allemaal amalungu of zo, wat blanke betekent. Als je dan een crèche binnen kwam kwamen ze allemaal op je af voor een knuffel of wilden ze opgetild worden. En als je dan weer weg ging bleven ze maar bye roepen en zwaaien totdat je uit het zicht was! Super schattig! Ook hebben we een kliniek/ziekenhuis van binnen gezien. Wat mij op viel was dat dit er erg goed uitzag! In mijn vorige blog beschreef ik hoe het eraan toe ging in het ziekenhuis waar we geweest waren met één van de kinderen. Heel eerlijk gezegd had ik verwacht dat deze kliniek er net zo uit zou zien, misschien wel erger. Maar aan de andere kant hadden we het er voordat we naar binnen gingen nog over dat het ons niks zou verbazen als dit er veeeeeeel beter uit zou zien. En dit was inderdaad het geval. Binnen deze kliniek was het veel beter geregeld en het zag er veel netter uit. Ook mochten we tijdens deze tour bij mensen binnen kijken. Het is niet te geloven hoe klein die huisjes zijn en met hoeveel mensen ze op een paar vierkante meter kunnen wonen. Je hoort het vaak en diep van binnen weet je het ook wel maar als je het dan van binnen ziet met je eigen ogen dan maakt dat toch wel diepe indruk. Het was vandaag zo’n 30 graden en het was dan ook niet te doen in die huisjes! Het was er echt zo warm! Ik begrijp nu waarom deze mensen zo vaak op straat te vinden zijn! Wat mij verder nog echt opviel was dat de mensen die daar wonen echt zo gelukkig zijn! Ze hebben misschien niet veel maar ze zijn wel heel erg gelukkig en dat is echt super mooi om te zien! Wij Nederlanders zeuren altijd overal over maar deze mensen hoor je niet zeuren! Terwijl ze in mijn ogen meer dan het recht hebben om te zeuren! Omdat het zo warm was besloten we tijdens de tour wat te drinken te kopen bij een klein winkeltje in het Walmer township. Toen ik tegen de man achter de kassa zei dat hij het wisselgeld (4 rand, dat is ongeveer 25 cent) mocht houden, was hij mij echt zo dankbaar! Hij bleef me maar bedanken. Het blijft raar dat mensen zo dankbaar kunnen zijn voor (voor ons) zoiets kleins.
Kortom ik vermaak me nog prima hier en ik wil nog lang niet naar huis!

Heel erg veel liefs,


uit Afrika!

xx