Weer vele avonturen in ZA

Lieve schatten,

Sorry dat jullie weer eens veel te lang moesten wachten op een nieuw blog van mij! Maar een voordeel het wordt weer een lang blog met vele leuke verhalen!

Te beginnen met een leuke maar lange stageweek. Vol met de voorbereidingen voor de Iron kids en de Iron man. Voor alle onsportieve figuren die net zoals ik hier nog nooit van gehoord hebben, het is een triatlon. Urenlang keihard afgebeuld worden, het is maar net wat je leuk vindt maar het was leuk om te zien. Op zaterdag was de Iron kids waaraan een aantal kinderen van onze stage mee deden. Wij stonden natuurlijk bij finish om de kinderen keihard aan te moedigen. Ik voelde me echt even een moeder van de kinderen zo trots was ik op ze! En ja ik werd er zelfs een beetje emotioneel van. Iemand van MTR had leuke missen uitgenodigd om de kinderen ook te komen aanmoedigen. Ik vond het echt verschrikkelijk om te zien dat de missen de kinderen helemaal niet aanmoedigden maar alleen foto’s maakten met de kinderen van MTR. Om vervolgens op facebook te zetten en te laten zien wat voor goed werk ze wel niet allemaal doen. Terwijl ze helemaal niks deden alleen selfies maken. Ik kon het eerlijk gezegd niet uitstaan dat ze deden alsof ze heel erg goed waren voor deze wereld maar niks voor de kinderen deden of betekenden. Maar wel naar de buitenwereld laten zien hoe goed ze wel niet zijn! Hierdoor werd ik me wel weer erg bewust van het feit hoe belangrijk aanzien eigenlijk is in deze wereld. Oké deze frustraties heb ik ook weer geuit.

De volgende dag (zondag 29 maart) moesten we de mensen van de Iron Man aanmoedigen. Tijdens de Iron Man leggen ze de volgende afstanden af: 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen, 42 km lopen. Er waren plaatsten gereserveerd voor verschillende kindertehuizen en wij moesten de mensen in de oranje pakjes aanmoedigen. Deze mensen liepen de triatlon om geld op te halen voor de kinderen in de kindertehuizen. Ik heb echt diep respect voor de mensen die aan deze triatlon meegedaan hebben en met name de mensen die liepen voor de kinderen in kindertehuizen. Ik heb heel wat mensen compleet stuk zien gaan en die toch maar doorliepen. We waren ’s ochtends om 9 uur aanwezig en waren ’s avonds om 11 uur thuis. Toen wij weggingen bij de Iron Man waren er nog steeds mensen aan het lopen. Mij niet gezien maar het was leuk om ze aan te moedigen. Ondanks dat het een lange dag was en het soms best vermoeiend was om ze maar te blijven aanmoedigen, was het wel leuk om te zien dat de mensen wel echt kracht putten uit de aanmoedigingen. Ze moesten lachen, ze zwaaiden, ze gingen harder lopen etc. We moesten de kinderen aansporen om de mensen aan te moedigen. In eerste instantie hadden ze er niet zoveel zin in maar hoe enthousiaster wij werden hoe enthousiaster zij werden.

Omdat we afgelopen week flink wat overuren gemaakt hadden kregen we deze week een extra dag vrij. Iris Louwes en ik besloten om naar Valley of Desolation te gaan. Aangezien het 3 uur rijden was besloten we ’s ochtends vroeg vol goede moed te vertrekken. Helaas kwamen we er na drie kwartier rijden achter dat onze motorkap los zat. We zijn naar het dichtstbijzijnde plaatsje (200 KM!!!) gereden in de hoop dat daar een garage was die ons kon helpen. Dit was nog een hele opgave aangezien de motorkap steeds weer openging. Volgens mij heb ik nog nooit in mijn leven zulke gevaarlijke taferelen uitgehaald, maar we hadden geen keus. Elke keer als de motorkap weer open ging stopten we weer om de motorkap dicht de maken, hierdoor duurde de reis natuurlijk veeeeeel langer dan 3 uur. Eenmaal aangekomen in Jansenville kwamen we erachter dat dit niet veel soeps was, het was een township dorpje met maar één garage. Maar goed wij dachten wie niet waagt wie niet wint, dus vol goede moed gingen we erheen. De man van de garage kwam met een hamer aanzetten, sloeg een paar keer flink hard op iets in de motorkap en volgens hem moest het nu weer goed gaan. Ik vroeg hem wat het koste en hij zei dat het een frisdrankje koste, ik gaf hem 20 rand en toen zijn we weer op pad gegaan. Maar we hadden er natuurlijk niet zoveel vertrouwen in. En je raad het al, we waren het dorpje nog niet uit en de motorkap vloog alweer open. Toen moesten we doorrijden naar het volgende dorpje zo’n 150 km verderop. Waar we natuurlijk weer achterlijk lang over deden omdat we steeds moesten stoppen. Gelukkig zijn de mensen in dit land super lief en behulpzaam en stopten er allemaal mensen om te vragen of het goed ging en of we hulp konden gebruiken. Nadat we aan een man vertelden wat er aan de hand was, pakte hij een aantal soort van tie ribs en bond onze motorkap zo goed mogelijk vast te binden. Hierna konden we eindelijk met wat meer tempo ons tripje voortzetten. Toen we eindelijk aankwamen in Grahams Town reden we naar de garage, die we door hadden gekregen van onze verhuurder. Na ongeveer drie kwartier wachten konden we dan eindelijk onze reis voortzetten naar Valley of Desolation. Het was echt een prachtig natuurpark met prachtige rotsen. Dit was probleem nummer een met de auto!

Op 15 april begonnen we aan een nieuw avontuur. We gingen op vakantie naar Mthatha, Drankensbergen, Winterton, Durban en Port st. Johns. Vol goede moet gingen we op vrijdag 15 april op weg! Toen we in de buurt waren bij King Williams Town en toen kreeg de eerste auto een lekke band. Gelukkig kon de kerel (Iris L) in ons midden, de enige zonder rijbewijs, de band binnen enkele minuten verwisselen en konden we onze reis voortzetten. In King Williams Town besloten we even kort te stoppen voor een rook en plaspauze. Om vervolgens onze reis weer voort te zetten. Maar helaas het werd ons niet gegund, er begon een rood lampje te branden in onze auto, het bleek het lampje van de accu. Bij het tankstation hebben we gevraagd naar een garage en toen begon het. We werden van garage naar garage gestuurd en niemand kon ons helpen. Uiteindelijk kwamen we bij Supa Quick. De man van de garage heeft onze accu doorgemeten en blijkbaar was er niks aan de hand met de accu maar was het een computerfout. Niemand in King Williams Town kon ons hiermee helpen want alle garages die werkten met computers van auto’s waren al gesloten. We hadden dus twee opties of we gingen terug naar huis in de hoop dat onze auto dat zou halen. Of we moesten doorrijden naar East Londen, zo’n 50 KM verderop en de auto daar laten staan en een auto huren om door te kunnen rijden. We belden alle verhuurbedrijven op maar niemand had nog auto’s beschikbaar. Op een garage na maar die was vrij prijzig ik gaf aan dat ik het even zou overleggen en dan terug zou bellen. Na een kort beraad besloten we voor de laatste optie te kiezen. Maar toen ik de verhuurmaatschappij belde met de mededeling dat we de auto graag wilden huren waren er ineens geen auto’s mee beschikbaar. Deze vakantie was ons schijnbaar niet gegund. Teleurgesteld maar toch ook wel met heel erg veel lol keerden we dezelfde dag weer terug naar Port Elizabeth.

Gelukkig hadden we deze vakantie nog tegoed. Maandag 9 mei deden we een tweede poging. Dit keer hadden we een busje gehuurd zodat we met zijn zessen in een auto zaten en gehuurd bij een erkend verhuurbedrijf. We gingen uiteraard niet meer op pad met onze eigen rammelbakken waarin we hier in Port Elizabeth rondscheuren. Gelukkig ging alles dit keer wel goed en hebben we onze reis af kunnen maken. Aan Laila en mij de eer om door het land rond te scheuren in het bussie!

We begonnen in Mthatha waar we alleen een overnachting hadden. De volgende ochtend zijn we doorgereden naar Drakensbergen! Laila heeft onderweg nog even een vogel vermoord en vond dit zelfs het ergste! Al huilend en lachend zat ze achter het stuur. Arm kind! Wat een prachtig gebied is dit!! Ik heb echt mijn ogen uitgekeken. Meestal zeg ik als ik een berg gezien heb dan heb ik ze helemaal gezien maar van deze bergen was ik toch wat meer onder de indruk. Op onze eerste dag zijn we koffie gaan drinken bij de Zulu’s. Dit was eerst heel erg ongemakkelijk maar later werd de sfeer relaxter en was het best gezellig. Ik vond het heel erg interessant om te zien en te horen hoe die mensen daar leven.
Op de tweede dag gingen we in een jeepje de bergen in, onder leiding van een gids. Ergens hoog in de bergen kwamen we op de grens van Zuid-Afrika en Lesotho. Daar gingen we, hopaa de kou in! Heerlijk! SNEEUW IN ZUID-AFRIKA of eigenlijk Lesotho! Een hele vreemde gewaarwording maar goed ik heb tenminste nog sneeuw gezien dit jaar haha! Eenmaal in Lesotho zijn we een dorpje ingereden en konden we de bevolking vragen stellen over hun leven. Ook konden we leuke handgemaakte dingetjes kopen en natuurlijk foto’s maken! Erg mooi om zo’n dorpje te zien (foto’s volgen later). Vervolgens vervolgende we onze weg naar de hoogste pub van Afrika. Hier hebben we koffie en natuurlijk warme chocolademelk gedronken. Daarna gingen we weer terug naar de Sani Pass. We sliepen in een mooie backpackers lodge waar ik de tijd van mijn leven gehad heb. Zoals de meesten van jullie waarschijnlijk wel weten houd ik er niet van om te douchen in douches waar allemaal vreemden in douchen. Helaas moest dit hier wel, maar ik heb het overleefd. Ik kom hier wel aardig van mijn smetvrees af merk ik haha!
De volgende dag was echt mijn hoogtepunt van de vakantie! We begonnen om 8 uur ’s ochtends aan de hike van mijn leven! Jawel 20 KM bergje op bergje af. En ja als je al rokerslongen hebt en last van hooikoorts dan gaat het toch iets lastiger op zo’n berg met alleen maar pollen. Tot overmaat van ramp was ik ook nog eens snotverkouden en mijn manke knie wilde ook niet helemaal meewerken! Maar dat mocht de pret niet drukken! Ik sjeesde de berg op en was niet meer te stoppen zo leuk vond ik het! Oké even terug naar de realiteit ik vond het verschrikkelijk! Toen we op ongeveer een vierde waren van onze toch was ik er al helemaal klaar mee en wilde ik terug. Onze gids zei dat als iemand terugging we allemaal terug moesten, maar hij wilde ons vooral niet forceren. Dit moet je natuurlijk niet tegen Nathalie zeggen als ze het al niet meer ziet zitten dus ik heb even flink gescholden! Op dat moment zei Iris Louwes we nemen wel wat extra pauzes als je dat nodig hebt! Het was goed bedoeld maar op dat moment kreeg ze de volle laag van mij! Nogmaals sorry lieve Iris, ik kan het niet vaak genoeg zeggen!

Al klagend, kreunend en steunend, vloekend en schelden klommen Laura en ik verder de berg op! Wat is het toch fijn om op zo’n moment een soulmate te hebben die net zo lekker kan zeuren als jijzelf! LAURA BEDANKT!

Op een gegeven moment stonden we ergens boven op een berg met echt een adembenemend uitzicht. Maarja dat uitzicht zag ik op dat moment natuurlijk niet! Mijn lieve huisgenootje Jildau zei op dat moment: Wat is de natuur hier toch prachtig! Waarop ik schreeuwde: IK HEB EEN GODGLOEIENDE HEKEL AAN DE KUT NATUUR!! Hier hebben mijn huisgenoten hartelijk om gelachen. Ik kan wel door de grondzakken maar goed als ik het niet in mijn blog zet dan doen andere mensen het wel! Waarom deden we die hike ook alweer? Ohja voor de muurschilderingen, ze waren mooi maar of ze al die bloed, zweet en tranen het nou allemaal waard waren weet ik niet. Ik zou het zeker niet nog een keer doen!! Na deze prachtige hike kwamen we om 4 uur terug bij onze lodge. Uiteraard vergingen we allemaal van de honger en waren we allemaal doodmoe. Dus besloten we naar de KFC te gaan. Na een maaltijd genuttigd te hebben zijn we direct in ons bed gekropen. De maaltijden zaten bij het pakket in en dus moesten we eigenlijk ’s avonds nog dineren. Maar we hadden natuurlijk helemaal geen honger en bovendien geen puf meer om ons bed uit te gaan. Om 18.50 uur kwam de vrouw van de receptie onze kamer binnen en vroeg waarom we niet bij het diner zaten. Jildau was de enige die zo vriendelijk was om antwoord te geven. Ik citeer: “Sorry madam, we forgot the diner”. De receptioniste ging hiermee akkoord en liep weg. Laura was als enige nog scherp en gierde het uit: WIE VERGEET NOU ZIJN DINER!??? Waarop we natuurlijk allemaal in een scheur lagen!! Helaas moesten we daarna alsnog dineren, dat betekend twee keer diner en dat gaat zelfs voor mij te ver!

De volgende ochtend vertrokken we vroeg naar Winterton, waar Laura, Jildau en ik op canopytour gingen! En wat was dit mooi echt prachtig!! Ik vond het zo gaaf om tussen de bomen en rotsen door te roetsen. Na en nachtje in Winterton gingen we door naar Durban. Hier was ik al een keer geweest en ik had er niet echt goede herinneringen aan. Ook dit keer vond ik het geen prettige stad om in rond te lopen.

Na een avontuur in Durban reden we door naar Port st. Johns. Ook hier was ik al eerder geweest maar ik had niet erg veel gezien van de omgeving. Het enige wat mij bijgebleven was, was dat ze levende kippen vervoerden in plasticzakken. Helaas heb ik dit keer niet gezien want ik had het graag vast willen leggen. De natuur in Port st. Johns is echt heel erg mooi dus echt een aanrader. De volgende dag begonnen we aan de lange terugreis naar Port Elizabeth. Helaas einde vakantie.

De laatste twee maanden zijn helaas ingegaan. Ik begin echt te beseffen dat het straks echt afgelopen is en dat ik alles hier toch echt achter me moet gaan laten. Dit vind ik geen fijne gedachte, ondanks dat ik ook wel echt heel erg veel zin heb om weer naar Nederland te gaan! Maar bij het idee dat de kans groot is dat ik de meeste mensen van hier niet weer ga zien, en vooral de kinderen, krijg ik al een enorm brok in mijn keel!
Gelukkig is het nog niet zover en kan ik nog bijna twee maanden genieten in dit prachtige land!

Tot snel lieve mensen!

xx